Moja niepełnosprawność- troszkę refleksyjnie....

 Witajcie Kochani!!!!

Za oknem szaro i buro. Niebo przysłoniły ciemne chmury. Z nieba pada deszcz.
Jak na tą porę roku to nic zwyczajnego - mamy przedwiośnie.
Moją duszę również przysłaniają ciemne chmury.
Kolejna rocznica mojego wypadku zbliża się wielkimi krokami.
Siedemnasty marca coraz bliżej....

 

Staram się o tym nie myśleć, lecz myśli dopadają mnie same.

Myślałam, że chociaż w tym roku one nie powrócą.

Jednak myliłam się.

W tym roku również wróciły.
Staram się walczyć, lecz czasem upadam.

Życie jest bardzo kruche.

Na co dzień nawet nie myślimy o tym, że w jednej chwili wszystko może się zmienić.

To do czego tak przywykliśmy zmieni się nieodwracalnie.

Rzeczywistość jaką dobrze znamy, nigdy więcej już nie będzie taka sama.

Na ogół nie myślę o wypadku, mojej niepełnosprawności.

To ludzie mi o niej przypominają.

To inni dają mi odczuć, że ze mną jest coś nie w porządku.

Ja dokładnie zdaję sobie sprawę ze stanu w jakim się znajduje.

Każdego dnia walczę sama ze sobą, ze swoimi słabościami.
Każdego dnia udowadniam sobie i innym, że w niczym nie jestem gorsza.

Zdarza nam się zapominać, że wypadek, choroba, niepełnosprawność może spotkać każdego z nas. Nie patrzy na wykształcenie, status majątkowy, orientacje seksualną, zawód jaki wykonujemy. Spotyka zarówno osoby starsze, jak i młodsze. Nie ma żadnych zasad ani reguł, jakie decydują o tym czy jesteśmy całkowicie sprawni. Łatwo jest nam oceniać i krytykować, lecz trudniej jest nam postawić się na miejscu tej drugiej osoby.

Niby to są tak oczywiste prawdy, ale w pewnych sytuacjach, w natłoku spraw zapominamy o tym.

Myślimy, że dana sytuacja nigdy nas nie spotka.

A co na to powiedzą osoby od urodzenia chore?

Czym one zawiniły, że nie dano im ani jednego dnia, aby móc "normalnie" funkcjonować?

Gdy byłam sprawną osobą było mi bardzo szkoda osób niepełnosprawnych i chorych.

Od zawsze ich podziwiałam. Myślałam wówczas, że gdybym była w takiej sytuacji nie dałabym sobie radę. Jednak życie pokazało mi zupełnie coś innego. 

Od czternastu lat poruszam się na wózku.

Myślę, że poradziłam sobie z zaistniałą sytuacją.

Nauczyłam się żyć na nowo. W całkiem odmiennej rzeczywistości.

Człowiek jest istotą, która potrafi naprawdę wiele znieść. Potrafi przyzwyczaić się do każdej sytuacji.

Nawet tej najstraszniejszej.

 

Mój wózek nie ogranicza mnie w realizacji postawionych celów. Może czasem jest mi troszkę trudniej osiągnąć dany cel, ale to nie oznacza, że nie jestem w stanie tego zrobić.

Więcej ograniczeń stawia mi otoczenie, podejście ludzi, irracjonalne ich zachowania niż ja sama.

Wiem, że aby móc coś osiągnąć muszę na to ciężko zapracować i dać z siebie jeszcze więcej niż dałabym będąc w innej sytuacji.

Czy warto? Pewnie, że warto. Warto jest walczyć o swoje marzenia, realizować postawione cele. Mój wózek nie przeszkodzi mi w tym, abym mogła być szczęśliwa. To ja decyduję jak będzie wyglądało moje życie. Oczywiście nie na wszystko mam wpływ, ale na sprawy, które mogę mieć wpływ to będę robić wszystko by móc to uczynić. Nie bójmy się walczyć o siebie, o marzenia, o nasze życie.

Prawda jest taka, że nikt nic nie da nam za darmo. Nikt nie zapracuje na nasz sukces zamiast nas, nikt nie spełni naszych marzeń od tak. Gdyby nie moja determinacja, siła walki to nadal leżałabym w szpitalnym łóżku. Gapiąc się w biały sufit. Licząc i czekając na kogoś kto poda mi szklankę wody. Od samego początku chciałam być samodzielna, jak najbardziej niezależna. Dzięki ludziom, którzy popychali mnie właśnie w tym kierunku teraz mieszkam z Narzeczonym. Zajmuje się wszystkimi domowymi pracami (oczywiście czasem potrzebuje pomocy drugiej osoby) tak jak każda sprawna pani domu. Narzeczony nie narzeka, a nawet mogę powiedzieć, że często podziwia mnie (przynajmniej tak mi mówi:)). Z pozycji siedzącej nie jest wcale tak łatwo na przykład ugotować coś.

A mimo to czynię to z uśmiechem na buzi, bo lubię. Lubię czuć się potrzebna i spełniona.

"Najważniejsze jest to, aby z uśmiechem patrzeć w przyszłość"

Niech ten cytat będzie mottem na każdy dzień.

Niech będzie przypomnieniem w każdy smutny czas, jaki czasem nas dopada.

Buziaczki Kochani!!!!

Krupcia :)