W poszukiwaniu samej siebie...

Witajcie Kochane moje Słoneczka :)
Dziękuje Wam z całego serduszka za tak wiele ciepła i słów otuchy od Was. Jesteście wspaniali!!! Nie wiem co mam powiedzieć,  bo niespodziewalam się tego. Jest mi ogromnie miło, że mam tak wspaniałych czytelników,  którzy są ze mną na dobre i złe.
Jest sobota, późny wieczór w szpitalu.W sumie noc z soboty na niedzielę. Staram się choć parę słów do Was napisać na aplikacji w telefonie. Może tym razem nie będę miała takich trudności, jak to było z poprzednim wpisem. Okaże się za chwilę ;)
Na sali jestem sama. Szczerze mówiąc wcale mi to nie przeszkadza. Lubię siebie i bycie samej ze sobą samym. Czasem przeszkadza mi natłok ludzi. Wolę być sama ze swoimi myślami. Lubię toczyć rozmowy w myślach sama ze sobą.lubię swoją samotność. Ponoć w ten sposób możemy bliżej poznać siebie samych. Od zawsze byłam indywidualistką i starałam się kroczyć swoimi własnymi ścieżkami. Chcę żyć uczciwie i być szczęśliwa w życiu. Pewnie to jest banalne,  bo wszyscy tego pragną. Nie jestem pierwsza,  a tym bardziej ostatnia w tym.
Poznałam "kogoś"... W sumie znałam już go wcześniej. Tylko wówczas nie traktował mnie poważnie,  gdyż byłam dla niego dzieckiem. Teraz jest już inaczej. W późniejszym czasie różnice wieku zacierają się. Dowiedziałam się, że on również cały czas poszukuje swojego celu w życiu. Ucieszyłam się. Super,  że nie tylko ja go wciąż poszukuje. Czasem myślę,  że jest ze mną coś nie tak. Ludzie,  których znam mają w jakiś sposób utorowaną swoją ścieżkę życia. Ja niestety nie... Z całych sił podziwiam Ukochanego,  że znalazł swój cel w życiu i to co robi sprawia mu ogrom szczęścia. Czuję się spełniony,  czerpie z życia jak najwięcej. Cudownie jest móc patrzeć i podziwiać kogoś kto wkłada całe serce w to co robi,  a to oddaje mu szczęście i radość.  Ja niestety nie odnalazłam  tej właściwej ścieżki,  którą chcę podążać. Błądze pomiędzy różnymi drózkami i staram odnaleźć tą właściwą drogę. Zazdroszczę wszystkim tym, którzy ją odnaleźli,  w tym mojemu Ukochanemu. Ten "ktoś " również poszukuje jej. Choć patrząc z boku ma wszystko, co powinien mieć na tym etapie życia: dobrą pracę na stanowisku kierowniczym, to co robi sprawia mu radość i widać,  że bardzo dobrze zna się na tym. Ma ogromną wiedzę i doświadczenie w zawodzie jakim wykonuje. Założył już własną rodzinę. Czego jeszcze można chcieć w takim razie? No właśnie tego samego co ja poszukuje. Tego " czegoś " co dało by mi świadomość,  że znajduje się w odpowiednim czasie i miejscu. Zastanawiam się czy kiedykolwiek odnajdę tą właściwą drogę. Czuję się jak statek na oceanie, poszukujący swojej przystani. Unoszą go fale,  porywają prądy morskie. Mimo trudności wciąż podąża do swej przystani.ja wciąż poszukuje tego sensu, który byłby dopełnieniem całokształtu mojego życia. Cieszę się,  że w tych poszukiwaniach nie jestem sama. Choć może to nie napawa jakimś optymizmem....
Kolejna notka pewnie znów chaotyczna... No cóż mam metlik w głowie. Czuję się właśnie teraz strasznie zagubiona. Wiem co powinnam zrobić i staram się to robić. Jednak coś nie daje mi wypełni cieszyć się z tego. Staram sie układać życie tak jak robi to większość ludzi,  ale zawsze pozostaje to ale... Brak tego czegoś...
Dobranoc Kochani :*